piątek, 29 maja 2015

Chuck Palahniuk - mogę napisać o wszystkim

http://webep1.com/Zobacz/To?a=3742&mp=2079&r=L3M_cT1wYWxhaG5pdWs1Chuck Palahniuk zaczął pisać w weku 33 lat. Uczęszczał na warsztaty dla pisarzy organizowane przez Toma Spanbauera, który zainspirował go do posługiwania się minimalistycznym stylem. Tak powstał jego „minimalizm z elementami cynizmu i ironicznego czarnego humoru”.  Ulubieni pisarze Palahniuka to Irvine Welsh („Trainspotting”, „Marabou Stork Nightmares”), Junot Diaz („Topiel”), Houellebecq, Joy Williams, Amy Hempel, Mark Richard, Thom Jones i Denis Johnson. Bardzo ceni Breta Eastona Ellisa i Tamę Janowitz.
Nie ma dla Palahniuka  tematów, których by się nie podjął:
„Mogę napisać o wszystkim. Nawet, jeśli to mnie zawstydza, czy raczej: zwłaszcza, jeśli mnie to zawstydza. Nie chcę czuć się tak, jakbym zmarnował życie, poruszając bezpieczne, mdłe tematy.”
Ale jest wyjątek:
„Nigdy nie napisałbym niczego, co mogłoby narazić moich przyjaciół lub krewnych na śmieszność. Jestem bardzo opiekuńczy wobec ludzi, których kocham.”
Wyzwanie pisarskie:
„Największym wyzwaniem, jakie pisarz może podjąć, jest pisanie o naturze istnienia. Ja nie żartuję z niczego; naprawdę chciałbym wymyślić historię, która pocieszyłaby ludzi w obliczu śmierci.”

piątek, 22 maja 2015

Remigiusz Mróz - modus operandi

Opolski pisarz Remigiusz Mróz opisuje swój dzień pracy:
„Jaki mam modus operandi? Wstaję rano, robię yerbę, a potem czytam wszystko to, co napisałem zeszłego dnia (i staram się poprawić, by miało ręce i nogi). Po tej codziennej katordze zasiadam do pisania, wchodzę do innego świata i wynurzam się z niego po kilku godzinach. Potem oczyszczam umysł biegając po lesie i słuchając mocnych brzmień. Pizza z orkiszu na obiad, po czym powrót do pisania. Kończę zazwyczaj o 23:30, by zasiąść wygodnie w fotelu z dobrą książką i się zrelaksować.”
http://webep1.com/Zobacz/To?a=3742&mp=521&r=L3N6dWthai8_YXV0b3I9UmVtaWdpdXN6JTIwTXIlQzMlQjN60&aff=2Powieści pisze spontaniczne:
„ Planowanie nie ma dla mnie sensu, bo z jednej strony odbiera niemal całą przyjemność płynącą z pisania, a z drugiej po prostu się w moim przypadku nie sprawdza. Jeśli zaplanuję, że bohater A wykona czynność B, która 300 stron później doprowadzi do sytuacji C, będę w trakcie tworzenia historii robić wszystko, by tak się stało. Tymczasem opowieść najczęściej rozwija się swoim torem, postacie zaczynają same dyktować warunki gry – i od pisarza zależy już coraz mniej. Oczywiście może uparcie trzymać się swojej koncepcji, na przekór historii i bohaterom, ale rzadko kiedy prowadzi to do zadowalających efektów.”
I na koniec rada dla początkujących twórców. Na co powinni zwracać uwagę marząc o wydaniu pierwszej książki:
„Na to, by podchodzić do tej pierwszej książki jak do dzieła nieukończonego. Mimo że postawiliśmy ostatnią kropkę, przeredagowaliśmy tekst dwa razy i wydaje nam się, że już nic nie trzeba zmienić, zapewne będzie to dopiero początek długiej podróży. Podróży, której bynajmniej nie będziemy odbywać sami – towarzyszyć będą nam recenzenci, redaktor, spece od marketingu i inni, z którymi być może nie będziemy mieć kontaktu, ale którzy dołożą po cegiełce do ostatecznego kształtu powieści. Im większe wydawnictwo – i im więcej szczęścia będziemy mieli – tym łańcuch będzie dłuższy. I dobrze być na to gotowym.”

Źródło: http://remigiuszmroz.pl/ , http://aspirujacypisarz.pl

piątek, 15 maja 2015

Czy popadać w kompleksy niedouczenia?


Czy pisarz powinien być wyedukowany? Okazuje się, że wielu wybitnych twórców nie ukończyło edukacji, a jednak potrafili pięknie pisać. A oto fragment „czarnej listy”:
Stefan Żeromski nigdy nie dostał świadectwa maturalnego. Powodem była ocena niedostateczna z matematyki.
George Bernard Shaw chodził do kilku szkół jako dziecko, ale zrezygnował z nauki jako czternastolatek. Nie cenił sobie edukacji w szkole. Napisał kiedyś: „szkoły (..) to nie miejsca, w których się zdobywa wykształcenie, a więzienia.”
George Orwell studiował w elitarnej szkole angielskiej Eton, ale nie przykładał się podobno do nauki. Zrezygnował krótko po skończeniu osiemnastu lat.
Ray Bradbury ukończył liceum, ale na studia nie mógł sobie pozwolić. Zarabiał na życie sprzedając gazety. Nie rezygnował jednak ze zdobycia wykształcenia i uczył się sam, trzy dni w tygodniu spędzając w bibliotece.
William Faulkner mając piętnaście lat zrezygnował z nauki i podjął pracę w banku. Mimo, że nie ukończył liceum, udało mu się w wieku lat dwudziestu dwóch dostać na studia na Uniwersytet Mississippi, prawdopodobnie dzięki temu, że pracował tam jego ojciec. Nie ukończył ich jednak rezygnując po trzech semestrach.
Mark Twain jako dwunastolatek rzucił szkołę, ponieważ zmarł jego ojciec i Mark musiał podjąć pracę zarobkową. Zaczął pracować jako pomocnik drukarza, a jego wynagrodzeniem było wyżywienie i ubrania. Kilka lat później jego starszy brat Orion kupił drukarnię i obaj bracia zaczęli pracować razem.
Jack London pracował w wielu zawodach. Był np. kłusownikiem łowiącym nielegalnie ostrygi. Szkołę rzucił jako trzynastolatek, był za to zapalonym czytelnikiem i wprost pochłaniał książki.
Wyzbądźcie się więc kompleksów niedouczenia. Pasja do literatury to najlepsza nauczycielka.

piątek, 8 maja 2015

Marcin Ciszewski - pisanie to poprawianie

Autor książek sensacyjnych Marcin Ciszewski, zanim został pisarzem był dziennikarzem muzycznym w trójce a także grał na gitarze basowej w znanych polskich zespołach. Z wykształcenia jest historykiem. O procesie twórczym mówi:
http://webep1.com/Zobacz/To?a=3742&mp=521&r=L3N6dWthai8_YXV0b3I9TWFyY2luJTIwJTIwQ2lzemV3c2tp0&aff=2
„Jestem zawodowym pisarzem. Nie ma czegoś takiego jak muza czy natchnienie. Jest pomysł, badania, rozwinięcie pomysłu, plan, konspekt, a potem codzienna praca nad powieścią. Po kilka, czasem po kilkanaście godzin dziennie. Książkę piszę z reguły około pięciu miesięcy, przy czym okres ten zawiera również proces redakcji autorskiej – nie wypuszczam bowiem tekstu do wydawnictwa bez maksymalnie starannej wewnętrznej redakcji, czyli wielokrotnego czytania i poprawiania tekstu. Tak, pisanie to poprawianie.”
Jest pierwszym krytykiem własnych książek:
„Po dziewięciu książkach jeszcze nigdy nie byłem zadowolony z tego, co napisałem. Mam nadzieję, że najlepszy tekst jeszcze przede mną.”
Co było inspiracją:
„…W młodości największe wrażenie wywarli na mnie i w jakiś sposób ukształtowali mój styl Alistair MacLean oraz Frederick Forsyth na wczesnych etapach twórczości. Stephen King oraz Stanisław Lem natomiast są mi przewodnikami do dzisiaj, obaj po prostu obudzili i w dalszym ciągu pobudzają moją wyobraźnię.”

Źródło: http://www.noircafe.pl/wiatr_wywiad/

piątek, 1 maja 2015

Szczygieł - Jak napisać dobry reportaż

Na podstawie tekstu Mariusza Szczygła powstała animacja przedstawiająca w 7 krokach tajniki reportażu. 


Reportaż to opowieść o czymś, co wydarzyło się naprawdę. Reporter w przeciwieństwie do pisarza nie może nic zmyślić.