„Cóż, wie Pan, wychodząc z fabryki albo z magazynu miałem poczucie zmarnowanego dnia, wszystkich tych zmasakrowanych godzin. Jak lepiej mógłbym zbudować jakąś równowagę? Pomagało mi to trzymać nóż z dala od gardła, mimo że to powracało. Czytałem książki i czasopisma i zauważyłem mlecznobiałą martwotę pisania. Gdybym miał pisać tylko dla siebie, na tym by się skończyło. Prawda, wziąłem dziesięć lat wolnego, by skupić się wyłącznie na piciu, ale dało mi to zapis doświadczeń, do którego mogłem sięgać w dalszym pisaniu.”
Bukowski preferował pisanie na maszynie.
„Kiedy siadam do maszyny, nie mam pojęcia, co napiszę. Nigdy nie lubiłem ciężkiej pracy. […] Odkryłem, że kiedy piszę, jestem w stanie podobnym do transu. […] Pisanie dla mnie to jak pójście na dobry film, po prostu się rozwija, sprawia przyjemność, nie ma w tym żadnej pracy. I, oczywiście, przygotowuję scenę: radio na muzykę klasyczną, i ta butelka wina. To radosny czas.”
Zawsze „szedł na żywioł”. Prozy nie poprawiał, w wierszach czasami poprawiał to i owo.
„Właśnie skończyłem powieść Hollywood. Napisałem ją jednym ciągiem, nie zmieniając ani słowa. Z wierszy zwykle usuwam jeden czy dwa wersy, kiedy je poprawiam. Więc poprawiam wiersz, ale nie powieść ani opowiadanie. Dlaczego? Nie wiem.”
W 1985r. Bukowski powiedział: „Pisanie jest łatwe. To życie bywa czasami trudne”.
Źródło: D. S. Calonne "Charles Bukowski - świecie, oto jestem"
