Stefan Chwin - reguły pisarskie

A oto reguły pisarskie Stefana Chwina. Zbiór przemyśleń na temat pisania. Jest ich aż 59:
1. Najlepiej pisze się na wygnaniu.
2. Zawsze wstydzimy się tego, cośmy napisali, nawet jeśli nie mamy żadnych powodów do wstydu.
3. Najgłębsza mądrość pisarza kryje się w talencie przemilczeń.
4. Dla wielu recenzentów dobra książka to taka, o której się łatwo pisze.
5. Gdzie jest Prawda, tam nie ma Piękna.
6. Jedynym prawdziwie ważnym celem pisania jest sporządzać akt oskarżenia przeciwko Temu, który nas tak urządził.
7. Nie ufaj Pisarzom Pocieszycielom. Większość z nich naprawdę myśli tylko o pocieszeniu samego siebie.
8. Państwo jest zawsze przeciwko literaturze, chociaż literatura nie zawsze jest przeciwko państwu.
9. Piszemy po to, by o nas pisano.
10. Nigdy nie zależało mi na tym, by dzienniki intymne, które czytam, były szczere.
11. Nie interesuje mnie żadna Literatura, Naród i Kultura Narodowa. Piszę głównie po to, żeby Ona zakochała się we mnie po raz czwarty.
12. Co po pisarzu zostaje? Trochę plotek, które czasami trafiają do encyklopedii.
13. Nikt nie pamięta, kto cztery lata temu dostał literacką nagrodę Nobla.
14. Żadne arcydzieło literatury nie może się nawet równać z doskonałością skromnego kryształu ametystu.
15. Pisze się dla serca. Drukuje dla pieniędzy.
16. Każdy pisarz ma w życiu swoje pięć minut. Należy wierzyć, że mamy je jeszcze przed sobą.
17. Definicja pisarza? Człowiek łatwy do zranienia, który zawodowo rani innych.
18. Co mi z tego, że Wszechświat jest Księgą, skoro nie umiem jej odczytać?
19. Pisarzu, nie bój się. Strach jest wierny. Nigdy cię nie opuści.
20. W literaturze bardziej cenimy piękno, które nas uwodzi, niż mądrość, która zbliża nas do prawdy.
21. Prawdziwa wolność literatury to prawo do publicznego pisania o tym, o czym nikt nie chce słyszeć.
22. Spośród wszystkich pisarzy najlepiej żyje się sprzedawcom nadziei.
23. Twórczość literacka: wdzięczenie się artysty do ludzi, żeby zasłużyć na wzmiankę w encyklopedii.
24. Dzięki czytaniu uwalniamy się od złych skłonności. Dlatego w głębi ducha żądamy, by pisarz pozwalał sobie na wszystko.
25. Kto czyta, ten błądzi.
26. Pamięć narodowa jest fikcją. Pisarz nie ma tu nic do roboty. Większość ludzi nie pamięta nawet tego, co zdarzyło się przed pięcioma dniami.
27. Kto pisze, zawsze pisze przeciwko sobie.
28. Fundamentem literatury jest plotka, która czasem nazywa się mitem, a czasem Pismem Świętym.
29. Książki umierają ciszej niż ludzie.
30. Większość dobrych książek mówi niedobre rzeczy o życiu.
31. Talent na usługach mądrości jest zobowiązany do odbierania wszelkiej nadziei.
32. Wielkie komedie rozśmieszają nas do łez dlatego, że są czarne jak śmierć.
33. Paradoks sztuki: mówić z wdziękiem rzeczy okropne, od których włos jeży się na głowie.
34. Nic bardziej depresyjnego, niż pisanie ku pokrzepieniu serc.
35. Większości ludzi nie czeka na prawdę, tylko na spójną narrację.
36. Książki optymistyczne najskuteczniej odbierają ochotę do życia.
37. Większość ludzi jęczy: „Pociesz mnie... Wszystko jedno jak, tylko pociesz mnie...” Pisarz powinien być głuchy na te wezwania.
38. Nawet najmądrzejsze książki nie mają wyjścia: muszą się podobać.
39. Ludzie nie pytają, czy książka jest prawdziwa, tylko czy jest smutna czy wesoła.
40. Prawdziwy poeta pisze po to, by wciągnąć kobietę do łóżka. Wiedział o tym Goethe i Mickiewicz. Właśnie dlatego powstały prawdziwe arcydzieła.
41. Można na zimno napisać żarliwy erotyk, podobnie jak można świetnie upiec mazurek wyłącznie w oparciu dobrze napisaną książkę kucharską.
42. Ktoś, kto wychwala pokorę na piśmie, starając się, by jego pochwała pokory brzmiała pięknie, grzeszy pychą.
43. Poezja religijna jest niemożliwa. Ci, którzy modlą się do Boga wierszami przeznaczonymi do druku, mizdrzą się do ziemskich czytelników, by zasłużyć na pochwałę, że modlą się pięknie.
44. Kto pisze, uprawia zawód wysokiego ryzyka. Cokolwiek byś nie napisał, jedni będą ci klaskać, drudzy krzywić się, a trzeci rozmyślać nad tym, jak zamknąć ci usta. Dobry pisarz to ten, kto umie przeciągnąć na swoją stronę większość. Prawda i Piękno to tylko statystyka.
45. Biblioteki uczą pokory. Ilość książek, których nikt nigdy nie przeczyta, przerasta milion razy ilość książek, które ktokolwiek weźmie do ręki.
46. Sztuka nieprzyjmowania świata do wiadomości jest jednym z najcenniejszych talentów człowieka. Widzieć tak, żeby nie widzieć. Wiedzieć tak, żeby nie wiedzieć. Literatura, która oddziela nas od rzeczy, jest cenniejsza od gotyckich witraży, w których pospolite słońce zamienia się w tęczę.
47. Dobrze napisane dzieła depresyjne wzmacniają duszę, to znaczy dają nam siłę do życia.
48. Pisarz nawet kiedy pochwala śmierć, stoi po stronie życia.
49. Na prawdziwe zaufanie zasługuje pisarz, który niezbyt ufa sobie.
50. W literaturze dobro bywa złem, jeśli kole w oczy.
51. Pisarz, który nie wie, czego szuka, znajduje więcej.
52. Nie wierz, że wśród pisarzy spotkasz braci w cierpieniu.
53. Nie znam pisarza, który by nie przegrał swojego życia. Nawet jeśli je wygrał.
54. Pisarzu, jeśli płaczesz z bólu, rób to z wdziękiem. Tylko wtedy zasłużysz na ludzkie względy.
55. Prawdziwy pisarz-humanista lubi ludzi umiarkowanie.
56. Pisarz, który mówi: „Nie warto żyć”, zwycięża śmierć przy pomocy zdania.
57. Bóg jest dziełem pisarzy. Kto Go wymyślił, był większy od Szekspira.
58. Szlachetne żądanie, byśmy żyli w prawdzie, ociera się o sadyzm. Gdybyśmy naprawdę żyli w prawdzie, popełnialibyśmy samobójstwa masowo. Dlatego pisarz – podobnie jak papież - nie powinien być po stronie prawdy.
59. Nikt nie przeczytał tego, co powinien przeczytać.

Źródło: http://www.polityka.pl/kultura/aktualnoscikulturalne/1515060,1,zelazne-reguly-pisarskie-stefan-chwin.read#ixzz29J1BZpMP